Soms telt elke seconde, dan zijn we er ook voor jou

Traumahelikopter-piloot George Stallen

Wat je misschien nog niet wist van de ANWB, is dat we ook mooie maatschappelijke projecten hebben lopen. Van goed verlichte fietsen tot mensen weer mobiel krijgen met Automaatje. De komende tijd zoeken we betrokkenen van die projecten op voor een kop koffie en een goed gesprek. Deze keer: traumahelikopter-piloot George Stallen.

Als jij zegt ‘voormalig militair wordt traumahelikopter-piloot en vliegt artsen in opperste concentratie naar zware ongevallen om levens te redden’, zeg ik ‘held’. Niet George Stallen, op wie die beschrijving van toepassing is. “Ja oké, zo zien mensen ons misschien”, zegt hij als je erop aandringt, “maar zo voelen we ons niet – en dan praat ik namens alle piloten. Het is gewoon ons werk.” Toch kan je niet anders dan onder de indruk zijn, als hij enthousiast vertelt over een landing op zo’n verschrikkelijk smal bruggetje over een Amsterdamse gracht. Dan wordt er weleens een fiets omver geblazen, of er sneuvelen wat bloempotten die als sier dienstdeden op een balkon. “Maar dat wordt achteraf altijd netjes afgehandeld hoor.” Dat je het even weet.
 

“Natuurlijk wil je thuis ook nog weleens iets vertellen over bijzondere inzetten, maar dat gaat zeker niet in details.”

Onder de vlag van de marine leerde George, inmiddels 48 jaar oud, helikopters besturen. Iets dat hij vervolgens van 1994 tot 2010 heeft gedaan. In dat jaar maakte hij de overstap naar ANWB-MAA (Medical Air Assistance), waar hij achter het stuur van de traumahelikopter kroop. Daar geniet ‘ie zo mogelijk nog meer van, alleen al omdat hij die bak dus op de meest rare en krappe plekjes moet zien te parkeren. Lekker uitdagend, noemt hij dat. Dan is er natuurlijk dat andere aspect: levens redden. “Ik ben blij met dat stukje maatschappelijk nut, dat geeft me enorm veel voldoening. Eraan bijdragen dat het leed dat mensen overkomt verminderd wordt. We kunnen niet voorkomen dat er ongelukken gebeuren, maar we kunnen wel de hulp bieden die soms zelfs voorkomt dat iemand overlijdt.” 

Tussen het moment dat George voor het eerst in een helikopter stapte en nu, werd hij tot drie keer toe trotse vader – twee zoons en een dochter. Of die kinderen ook een beetje trots zijn op hun vader: “Och, dat weet ik niet hoor”, nuchter maar met een hardnekkige glimlach op het gezicht, “ze vragen soms wel of ik bij ze op school een presentatie over de traumahelikopter wil komen geven.” En hoe dat ’s avonds aan de eettafel gaat? “De kinderen willen nog weleens vragen wat er allemaal gebeurd is, wat mensen overkomen is. Natuurlijk wil je thuis zelf ook vertellen over bijzondere inzetten, maar dat gaat zeker niet in details.” 

“Je kan jezelf gaan afvragen of je je kinderen nog wel op de trampoline moet laten spelen.”

George blijft er over het algemeen nuchter onder. Tijdens een dienst schakelt hij dan ook moeiteloos van totale ontspanning naar opperste concentratie. Na een melding binnen twee minuten in de helikopter en klaar om te gaan, is het streven. Maar die ritjes gaan je niet altijd in de koude kleren zitten. “Ongevallen met kinderen blijven je elke keer weer aangrijpen”, vertelt hij. Dan ben je inderdaad toch ook gewoon een vader. “Je moet met dit werk dan ook wel oppassen dat je niet te beschermend wordt. Als je vliegt voor een kind dat verkeerd terecht is gekomen tijdens het trampolinespringen, kan je jezelf gaan afvragen of je je kinderen nog wel op de trampoline moet laten spelen. Tegelijkertijd weet je dat het ook al fout kan gaan als je over straat loopt en tijdens een val net met je hoofd op een stoeprand terechtkomt. Een ongeluk zit in een klein hoekje. Daar sta ik elke keer weer van te kijken.”

"Als je iemand met spoed naar het ziekenhuis hebt gevlogen en diegene komt zes weken later langs om je te bedanken, dan geeft dat een verschrikkelijk goed gevoel." 

“Ja, je komt een hoop ellende tegen”, gaat hij verder. Gelukkig zijn de teams – tijdens een dienst een piloot, verpleegkundige en arts – hecht. “Elke inzet wordt met het team goed nabesproken – hoe heeft iedereen het ervaren? Het is goed om daar met elkaar over te praten, zodat je de ellende niet allemaal mee naar huis neemt.” Genieten doen ze met z’n allen dan weer extra bij een goede afloop. Op die momenten wordt George nog nét iets blijer van zijn werk en de brede glimlach op z’n gezicht nog net iets breder: “Natuurlijk loopt het niet altijd goed af, maar als je iemand met spoed naar het ziekenhuis hebt gevlogen en diegene komt zes weken later langs om je te bedanken en die helikopter nog eens te bekijken – dat geeft een verschrikkelijk goed gevoel.”

Meer weten over ANWB Medical Air Assistance